چگونه علاقه مند بمانیم
یعنی بدون تلاش هرگز چیزی به دست نخواهیم آورد، البته می توانید فقط انتخاب کنید(!)، اما اینکه در نواختن آن به مهارت لازم و مورد نظر برسید، قطعا نیاز به علاقه، تمرین و پشتکار، و راهنما یا معلم با تجربه خواهید داشت.
موضوعی که گاهی ذهن را مشغول می کند، این است که آناتومی بدن چقدر با یک ساز می تواند هماهنگ باشد. بله، بچه ی چهار ساله سخت تر از بچه ی ۷ ساله پیانو را می آموزد، یا قطعا کسی که انگشتان کشیده تری دارد شاید به ظاهر تکنیک های دشوار را راحت تر اجرا کند، درست مثل اینکه به کسی که قد بلند دارد در نگاه اول بگوییم ورزشی مثل والیبال یا بستکتبال برایش قطعا گزینه بهتری ست. اما بسیار مثال های نقض برای همین موضوع هم می توان در هستی یافت. چرا که هر شکلی از اناتومی، ویژگی خود را دارد، و تکنیک های مخصوص خودش را کشف می کند
به نظر ما علاقه داشتن به ساز نه تنها کافی نیست، بلکه کم است! باید عاشقانه آن ساز را دوست داشت. گویی که همین است و بس. باید وقتی ساز را میبینید دلتان برود. وقتی می شنوید، قلبتان متفاوت بزند. چگونه؟ مولانا می گوید: آب کم جو، تشنگی آور به دست / تا بجوشد آب، از بالا و پست. تشنگی همان علاقه داشتن است، بسیاری ساز را شروع می کنند و علاقه شأن کم کم به حاشیه میرود، یکی از دلایلش همین است که دیگر در خود عطشی نمی بینند، پس علاقه شان به آن کم شده است. برای همین می‌پرسند علاقه داشتن شرط کافی ست یا خیر، این سوال اساسا اشتباه هست، درست این است که بپرسیم، چگونه همیشه علاقه مند بمانیم، تشنگی بدست بیاوریم، چرا که شما اگر تشنه باشید، قطعاً سراغ سازتان میروید، و قطعا برای هر چالش تکنیکی پاسخی خواهید داشت و چه بسی خلاقیت شما درین مرتبه شکوفا خواهد شد.
نویسنده: کریم شعری
