ویولا

ساختمان ویولا

ویولا در ساخت و مصالح بسیار شبیه ویلون است. طول یک ویولای بزرگ استاندارد از سی و هشت سانتی‌متر الی چهل و شش سانتی‌متر می‌تواند باشد. معمول‌ترین طول ساز ویولا، چهل و یک سانتی متر می‌باشد. ویولا از بخش‌های مختلفی چون جعبه‌ی طنینی(کاسه‌ی رزونانس)، دسته، خرک، گوشی‌ها، پل، باس بار، گریف، سیم‌گیر، سیم‌ها و شیطانک ساخته‌ شده‌ است. جعبه‌ی طنینی که جعبه‌ای چوبی و تو خالی است شامل صفحه‌ی رویی ساز، صفحه‌ی زیرین ساز و دو کلاف کناری ساز می‌شود. بر روی این جعبه دو حفره‌ی بزرگ به شکل حرف اف انگلیسی کنده شده است تا صدای ساز از آن‌ها خارج شود. چهار سیم ساز به گوشی‌های بالای ساز متصل می‌شوند، از روی گریف ساز می‌گذرند، بر روی خرک سوار می‌شوند و در نهایت به سیم‌گیر پایین ساز متصل می‌شوند. نام چهار سیم ویلن به ترتیب عبارتند از لا، ر، سل، دو است. آرشه‌ی ساز ویولا تکه چوبی است که معمولا سی و پنج سانتی‌متر طول دارد و رشته‌ای از موهای دم اسب در طول آن کشیده‌ شده و به دو سر آرشه متصل می‌شود.

نوازندگی و اجرا ویولا

همان‌طور که گفته‌شد ویولا کمی از ویلن بزرگ‌تر است و این امر باعث می‌شود دست نوازنده بیش‌تر کشیده‌ شود. ویولا در اندازه‌های مختلف وجود دارد و امروزه نوازندگان به نسبت اندازه‌ی دست چپ خود انتخاب می‌کنند. ساز ویولا به دلیل گستره‌ی صدای میانی (آلتو) که دارد در کلید دوی خط سوم نوشته می‌شود . اگر گاهی بخواهند از گستره‌ی صدایی زیرتری استفاده کنند نت‌ها در کلید سل نوشته می‌شود. از مشهورترین قطعات ویولا می‌توان به کنسرتو برای ویولا و ارکستر اثر جورج فیلیپ تلمان و هم‌چنین قطعاتی از فرانتس هوفمایستر و کارل اشتامیتز اشاره کرد. از نوازندگان مشهور ویولا می‌توان از پینکاس زوکرمن، ماکسیم ونگروف و یوری باشمیت نام برد.

تاریخچه ویولا

از قرن هجدهم میلادی، ساز ویولا صدای میانی خانواده‌ی سازهای زهی آرشه‌ای بوده است. در گذشته ویولا اندازه و نام‌های گوناگون داشته‌است. آلمانی‌ها از کلمه‌ی براچه استفاده می‌کردند، ایتالیایی‌ها از کلمه‌ی براتزو استفاده می‌کردند. فرانسوی‌ها به ویولا، ویول بزرگ و ویول کوچک می‌گفتند. امروزه فرانسوی‌ها از کلمه‌ی آلتو استفاده می‌کنند. طی قرن‌های طولانی سازندگانی با آزمون و خطاهای مختلف در نهایت موفق شدند مویلایی بسازند که در عین حال سبک و کوچک بودن بتواند صدای بم‌تری نست به ویلن تولید کند.