هورن

ساختمان هورن

در دهه ۱۸۳۰ هورن مدرن با سه سوپاپ اختراع شد. این دریچه ها طول لوله را تغییر می‌دهند، به طوری که هورن کنونی قابلیت‌های فراوانی دارد، یعنی می تواند تمام نت ها از جمله نت‌های دیز و بمل را اجرا کند. هورن دارای سوراخی مخروطی است. این بدان معنی است که لوله به تدریج گسترده تر می شود (ترومپت و ترومبون دارای سوراخ استوانه ای هستند). ضخامت لوله در تمام طول مسیر یکسان است. هورن مدرن دارای ۶/۴ متر لوله است. صدای زیبا و گرمی تولید می‌کند، اما نواختن آن بسیار سخت است، زیرا قطعه دهانی کوچک است و هارمونیک‌ها (نت‌هایی که با تغییر فشار لب قابل نواختن هستند) بسیار نزدیک به هم هستند. هورن یک ساز انتقالی است که معمولاً در فا نوشته می‌شود است (یعنی وقتی نت دو نوشته می‌شود، ساز هورن فاصله‌ی چهارم آن را که نت دو است، می‌نوازد). این ساز از نظر رنگ و کیفیت صدا، شبیه‌ترین ساز به سازهای اولیه است. امروزه دکمه، دریچه و لوله‌ی اضافی به آن افزوده شده‌اند. هورن‌های کوچک‌تر دارای سه و هورن‌های بزرگ‌تر دارای چهار دریچه هستند. قسمت دهانی آن، قیفی شکل و گودتر از دهانی ترومپت است. انتهای لوله‌ی دراز و خمیده‌ی آن، به ناقوس یا بل خیلی باز ختم می‌شود. از نوازنده‌های مشهور هورن می‌توان به هرمان بومن، استفان دور، دنیس برین و ... اشاره کرد.

نوازندگی و اجرا هورن

یک ساز برنجی یک نت اصلی دارد. تغییر فشار با لب‌ها باعث ایجاد چند نت دیگر می‌شود. به تدریج نوازندگان هورن دریافتند که اگر دست راست خود را در بل ساز قرار دهند، می توانند نت اصلی را تغییر دهند. این امکان پخش نت های مختلف را فراهم کرد. وقتی موتزارت کنسرتوهای هورن خود را می نوشت، برای یک هورن دستی می نوشت. هنگامی که یک نت با استفاده از دست در بل پخش می شود، صدای نت متفاوت می شود: خفه تر (کمی شبیه صحبت کردن در حالی که دهان خود را با دست خود می پوشانید). صدای یک کنسرتو هورن موتسارت زمانی که بر روی یک هورن مدرن نواخته می شود بسیار متفاوت است. یکی دیگر از راه های تغییر نت‌ها روی هورن استفاده از سیلندرها بود. این‌ها مانند امتداد شاخ هستند. هرچه لوله بلندتر باشد، نت پایین‌تر است، بنابراین اضافه کردن یک سینلدر (یک دایره اضافی) نت اصلی پایین‌تری به دست می‌آورد. هورن از دسته‌ی سازهای انتقالی است. نت‌های آن با کلید سل و کلید فا نوشته می‌شود. با کلید فا، نت‌های نوشته شده یک چهارم بالاتر و نت‌های نوشته شده در کلید سل، یک پنجم پایین‌تر صدا می‌دهند.

تاریخچه هورن

شاخ یا هورن اغلب در هنگام شکار مورد استفاده قرار می‌گرفت. این سازهای برنجی اولیه گرد بودند تا شکارچی بتواند بازوی خود را از میان آن رد کند و آن را روی دوش خود حمل کند و در حالی که سوار بر اسب بود در آن می‌دمید. سواران می توانستند با دمیدن پیغام‌های خاص برای یکدیگر ارسال کنند. در قرن هفدهم ارکستر مدرن در حال توسعه بود. ارکسترها برای اپرا می‌نواختند. داستان‌های اپرا در آن روزها معمولاً درباره‌ی خدایان و الهه‌ها یا پادشاهان و ملکه‌ها بود. اغلب صحنه شکار در داستان وجود داشت. از شکارچیان خواسته می‌شد که برای این صحنه ها بیایند و شاخ خود را در ارکستر بنوازند. اینگونه بود که هورن به یک ساز ارکستر تبدیل شد. در دهه ۱۸۴۰ هورن مدرن با سه سیلندر اختراع شد. این دریچه ها طول لوله را تغییر می دهند، به طوری که هورن اکنونی قابلیت‌های فراوانی پیدا کرده، یعنی می تواند تمام نت ها از جمله نت‌های دیز و بمل را اجرا کند.