درامز

ساختمان درامز

یک درام ست استاندارد (برای یک نوازندهٔ راست دست)، طبق همان چینشی که در موسیقی‌های عامه‌پسند مورد استفاده قرار می‌گیرد، دارای اجزای زیر است:
یک طبل کوچک (به انگلیسی: Snare Drum) که برروی یک پایه و در میان زانوهای نوازنده قرار می‌گیرد و توسط چوبک طبل نواخته می‌شود.
یک طبل بزرگ (به انگلیسی: Bass Drum) که توسط یک پدال و با پای راست نواخته می‌شود.
یک یا چند تام-تام که توسط چوبک طبل یا فرچهٔ مخصوص درام‌ست نواخته می‌شود. (اغلب درام ست دارای سه تام-تام است)
یک سنج های-هت (دو سنج که برروی یک پایه و روی همدیگر نصب شده‌اند)، که توسط چوبک نواخته شده و از طریق پدال مربوطه از هم باز و بسته می‌شود. حرکت باز و بسته نمودن های-هت نیز موجب ایجاد صدا می‌شود و در نواختن موسیقی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
یک یا چند سنج که برروی پایه‌های نصب شده‌اند و به وسیلهٔ چوبک نواخته می‌شوند.

نوازندگی و اجرا درامز

نوازندگی درام‌ست، چه به عنوان بخشی از ساختار ریتمیک یک آهنگ و چه در قالب یک تکنوازی دارای دو بخش اصلی است:
جریان اصلی که حس‌ و حال یک اثر را از لحاظ ریتمیک تعیین می‌کند و چارچوبی برای شکل‌گیری ساختارهای ریتمیک مختلف در یک اثر ایجاد می‌کند. پاساژ درام و دیگر تزئینات موسیقایی که موجب ایجاد تنوع و افزودن حس تازگی به ریتم پرکاشن می‌گردد.

درام فیل 

خروجی از یک ساختار ریتمیک تکراری در یک آهنگ است. درام فیل به منظور «پرکردن» فاصله‌ی میان انتهای یک بخش از آهنگ تا بخش بعدی است. درام فیل‌ها از نمونه‌هایی کوتاه و ساده متشکل از چند ضرب تام_تام یا طبل کوچک، تا ریتم‌هایی متمایز برروی سنج های_هت متنوع هستند. درام فیل‌های در برخی موارد به تکنوازی‌هایی کوتاه از درام‌ست تبدیل می‌شوند. گذر از تأثیر درام‌فیل در افزودن زینت و تنوع به قطعات موسیقی، این جملات موسیقایی نقش بسزایی را در آماده‌سازی شنونده برای تغییرات قابل ملاحظه در ساختار موسیقی ایفا می‌کند. نوعی از درام فیل (به انگلیسی معروف به Vocal Cue) جمله‌ای کوتاه است که پیش از شروع صدای خواننده اجرا می‌شود. همچنین درام فیل پایانی با نواختن سنج کرَش برروی اولین ضرب، اغلب به ترجیع بند یا بخش جدید آهنگ منتهی به می‌شود.

تاریخچه درامز

پیش از شکل‌گیری درام‌ست، طبل‌ها و سنج‌ها در ترکیب موسیقی نظامی و ارکسترال به صورت جداگانه توسط پرکاشنیست‌های مختلف نواخته می‌شد. در دههٔ ۱۸۴۰ میلادی، نوازندگان پرکاشن شروع به آزمون و خطا در استفاده از پدال به منظور نواختن بیش از یک ساز در آن واحد نمودند. اما این ابزار تا حدود ۷۵ سال پس از اولین استفاده به تولید انبوه نرسید. در دههٔ ۱۸۶۰ نوازندگان شروع به ترکیب طبل‌های مختلف در قالب یک درام‌ست نمودند.

دابل-درامینگ (به انگلیسی: Double Drumming) به گونه‌ای ساخت و پرداخت شده بود که نوازنده را قادر به نواختن طبل با چوبک، و سنج‌ها با کوبش پا می‌نمود. با این رویکرد، طبل بزرگ معمولاً بر ضرب‌های  ۱ و ۳ (در ضربآهنگ ۴/۴) نواخته می‌شد. با اینکه این سبک از اجرای سازهای کوبه‌ای در ابتدا برای رژه‌های نظامی طراحی شده بود، رویکرد سادهٔ آن موجب تولد موسیقی رگتایم گردید.